ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ Β΄ ΜΕΡΟΥΣ ΑΡΘΡΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΟ

                                                        ΑΡΘΡΟ  3^ο

                                    ^{(Συνέχεια προηγουμένου άρθρου 2 )} 

                               ΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΟ  ΖΗΤΗΜΑ 

                     

            Γράφει:   Ο Ιωάννης (Ίων)  Καρακώστας (συγγραφέας)

Το Σκοπιανό ζήτημα, στο προηγούμενο άρθρο μου, που δημοσιεύτηκε και αναδημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο, το αναδείξαμε: ι. «Από  Πολιτικής – διπλωματικής    πλευράς».  Στο παρόν άρθρο  θα το δούμε:  ιι. «Από ιστορικής – πολιτισμικής πλευράς» και στη συνέχεια θα επακολουθήσει ένα τρίτο άρθρο μου με τον τίτλο: ιιι. Γιατί δεν μπορούμε να εκχωρήσουμε το όνομα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» στους Σκοπιανούς. Έτσι, με τα τρία αυτά άρθρα οι αναγνώστες θα έχουν μια  πλήρη και ολοκληρωμένη εικόνα για ένα πολύ σοβαρό εθνικό μας θέμα, που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη και που όλοι οι Έλληνες οφείλουμε να γνωρίζουμε και ανάλογα να πράξουμε, ώστε να μην αποδεχθούμε προαποφασισμένες λύσεις, που, σκόπιμα και ετσιθελικά, πλαστογραφούν την ιστορία μας μαζί και  τις πολιτισμικές μας Αξίες, απειλούν  την εδαφική ακεραιότητα της Χώρας μας και  θίγουν την εθνική μας υπερηφάνεια και  αξιοπρέπεια.

Από ιστορικής – πολιτισμικής πλευράς.

Ιστορικά, όπως αναφέρει ο Λίβιος ο Πτολεμαίος, πλησίον  στα σημερινά  Σκόπια  βρισκόταν  η πόλη Σκόποι  ή Σκούποι, η οποία περιοχή  αυτή  αργότερα ονομάστηκε Δαρδανία  και οι κάτοικοι Δάρδανοι. Οι σημερινοί Σκοπιανοί  έλκουν την καταγωγή τους  από τους Δάρδανους. Επομένως,  το ιστορικό όνομα της χώρας τους είναι Δαρδανία  και αυτό το όνομα,  ιστορικά και πολιτισμικά,  νομιμοποιούνται  να έχουν. Τα  Σκόπια, σήμερα, δεν αποδέχονται όνομα διαφορετικό από το «συνταγματικό» τους, που, κατ’ αυτούς, είναι «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Όμως, τα ερωτήματα που μπαίνουν είναι: Ποιο είναι το συνταγματικό τους όνομα; Πως το κατοχύρωσαν  συνταγματικά; Έχουν την ιστορική  και πολιτισμική νομιμοποίηση, ενώ ο πληθυσμός της περιοχής τους είναι πολυεθνικός; Το σημερινό κράτος των Σκοπίων αποτελείται από Σέρβους, Βούλγαρους, Τούρκους, Αλβανούς και Γύφτους, που  μιλάνε  τη σερβική γλώσσα.

Όλη η Μακεδονία (Ανατολική, Κεντρική, Δυτική, Νότια και Βόρεια) ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων Ελλάδα. «Έστι  γαρ Ελλάς και η Μακεδονία».  ( Στράβων 67 π. Χ.)  Η Μακεδονία υπάρχει, ως γη των Ελλήνων από το 2.200 π. Χ. Από τον 6^ο  έως το 4^ο π. Χ. αιώνα είχε φτάσει στο κατακόρυφο της ακμής της, όταν βασίλευαν οι βασιλείς Αμύντας, Φίλιππος Β και  Μ. Αλέξανδρος, ο οποίος  είχε Δάσκαλο  το μεγάλο  Έλληνα φιλόσοφο Αριστοτέλη, του  οποίου  όλα τα έργα  είναι γραμμένα  στην Ελληνική. Η ερευνήτρια  Παναγιώτου διαπιστώνει  ότι το 99% των επιγραφών, που έχουν  διασωθεί από τη Μακεδονία είναι γραμμένες  στην Αττική διάλεκτο, που ήταν η επίσημη γλώσσα του Μακεδονικού Βασιλείου. Με ποιο δικαίωμα τα Σκόπια πλαστογραφούν την ιστορία  και κλέβουν τον πολιτισμό μιας άλλης χώρας; Από πού και ως πού θέλουν να  ονομάζονται «Μακεδονία»; Μας λένε μερικοί  ότι έχουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, δηλαδή να  ονομάζονται, όπως θέλουν. Ναι, να αυτοπροσδιορίζονται, αλλά  γι’ αυτό που πράγματι  είναι  και όχι  γι’ αυτό  που δεν είναι  και που αυτό ανήκει σε κάποιον άλλον. Βεβαίως, τα Σκόπια μπορούν να αυτοπροσδιορίζονται, ως «Δημοκρατία της Δαρδανίας», όνομα που ιστορικά τους ανήκει  και όχι ως  «Δημοκρατία της  Μακεδονίας», ούτε και ως  «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας», διότι το όνομα Μακεδονία, ιστορικά και πολιτισμικά,  δεν τους ανήκει. Η Μακεδονία είναι Ελλάδα, δηλαδή αναπόσταστο γεωγραφικό  Διαμέρισμα της Ελλάδας, όπως είναι και όλα τα άλλα γεωγραφικά της Διαμερίσματα, ήτοι η Πελοπόννησος, η Ήπειρος, η  Κρήτη, η Δυτική Θράκη κ.ά.  Δηλαδή, αν δεχθούμε την έννοια του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού, όπως την εννοούν κάποιοι, τότε  και τα δυο εκατομμύρια Έλληνες που ζουν στην Αμερική και συγκεκριμένα οι πιο πολλοί στην «Αστόρια», θα  μπορούσαν  αυτοπροσδιοριζόμενοι ν’ ανακηρύξουν  την περιοχή της «Αστόριας», ως «Ελληνική Δημοκρατία της Αστόριας»;  Όμως, αυτά είναι γελοία πράγματα και δεν  μπορούν να λέγονται από σοβαρούς και υπεύθυνους πολιτικού, αλλά δυστυχώς, ο παραλογισμός τους  δεν έχει όρια.

Ο Ελληνισμός στα Βαλκάνια βρέθηκε κάτω  από επεκτατισμούς και μεγαλοϊδεατισμούς  των μεγάλων δυνάμεων και ειδικότερα του πανσλαβισμού, από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσίας, του πανγερμανισμού και του παντουρκισμού. Ένας πόλος του πανσλαβισμού ήταν η Βουλγαρία. Η ίδρυση της βουλγαρικής   εξαρχίας (αυτοκέφαλης εκκλησίας), το 1870 και παράλληλα η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, το 1878, εγκολπώνουν τα πανσλαβικά σχέδια και όνειρα  για τη δημιουργία ενός τεράστιου Βουλγαρικού  κράτους σε βάρος της Ελληνικής  Μακεδονίας και της Θράκης  με  έξοδό τους  στο Αιγαίο. Όμως, η ιταμή προκλητικότητα  και εγκληματικότητα των Βουλγάρων κομιτατζήδων ξεσήκωσε τον Ελληνισμό της Μακεδονίας, ο οποίος, με  τον ένοπλο αγώνα των Μακεδονομάχων, μέσα σε τέσσερα χρόνια, 1904 – 1908, εδραίωσε  την παρουσία του  στην περιοχή. Στη συνέχεια, η Μακεδονία με τους νικηφόρους  Βαλκανικούς πολέμους του  1912 -1913, απελευθερώθηκε  από τον Οθωμανικό ζυγό. 

Ένας  άλλος πόλος, που χρησιμοποιήθηκε από τον πανσλαβισμό, ήταν η Σερβία, η οποία, το 1918, αναπτύσσει ολόκληρη  θεωρία  για τη διάλεκτο  και δημιουργεί τον  όρο «Σλαβομακεδόνες» και «σλαβομακεδονική μειονότητα». Οι επεκτατικές βλέψεις της Βουλγαρίας  και της Σερβίας, επί της Ελληνικής Μακεδονίας  είχαν ως στόχο τους  τη  διέξοδό τους  στο Αιγαίο. Με  την απελευθέρωση της Μακεδονίας από τους Τούρκους υπεγράφη  η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, την 10-8-1913, που  διένειμε το χώρο της Μακεδονίας σε τρία μέρη, ήτοι στην Ελλάδα  το 52%, στη Σερβία το 38%  και το 10% στη Βουλγαρία. Η διανομή της Μακεδονικής γης  ήταν άδικη, διότι τμήματα  εδαφών της ιστορικής Μακεδονίας  που από τους κλασικούς χρόνους ανήκαν, ιστορικά και πολιτισμικά,  στην Ελλάδα, περιήλθαν στη Σερβία, με αποτέλεσμα οι Ελληνικοί πληθυσμοί της περιοχής, να παραμείνουν  έξω από το φυσικό εθνικό τους  κορμό, την Ελλάδα.

Αργότερα, όταν εμφανίστηκε στην παγκόσμια σκηνή, ως μεγάλη  δύναμη η  Ε.Σ.Σ.Δ, χρησιμοποίησε  πάλι τη Βουλγαρία για να επιβάλει την πολιτική της στο χώρο των Βαλκανίων. Η Κόμιντερν, μαζί με  τη Βαλκανική κομμουνιστική Ομοσπονδία, δημιούργησε  μια  «Ανεξάρτητη και ενιαία Μακεδονία και Θράκη», που υιοθέτησε  και το Κ.Κ της Γιουγκοσλαβίας. Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, την 2-8-1944, τέθηκαν οι βάσεις του «Μακεδονικού κράτους των Σκοπίων», ως ανεξάρτητη λαϊκή Δημοκρατία, έκτο μέλος της Ομόσπονδης λαϊκής δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Ο Τίτο  προσπάθησε, ανεπιτυχώς, με το Σύμφωνο του Μπλέντ  στη Σόφια το 1947, να προσαρτήσει  την  Ελληνική «Μακεδονία του Αιγαίου» και τη Βουλγαρική «Μακεδονία του Πιρίν». Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, το 1989, διαλύεται η Γιουγκοσλαβία και  τα Βαλκάνια συνταράσσονται  από ένα  χωρίς προηγούμενο εσμό συμφερόντων, αναβίωσης μειονοτικών ζητημάτων και αφύπνισης  θρησκευτικών συνειδήσεων. Όλες οι Μεγάλες δυνάμεις μπαίνουν στο  παιχνίδι, σαν τα άγρια αρπακτικά, για να πάρουν μέρος στη λεία  και να κατασπαράξουν τους λαούς. Με  επίκεντρο τα Σκόπια, οι ξένες  δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ, η Δυτική Ευρώπη, η Ρωσία, η Τουρκία  κ. ά, η κάθε μια με βάση τα δικά της βραχυπρόθεσμα ή απώτερα συμφέροντα, ανέσυραν από τα  αρχεία της Ομόσπονδης Λαϊκής  Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας το κρατικό  μόρφωμα του Τίτο, ήτοι τη Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας και την αναγνώρισαν, ως κράτος με την προσωρινή ονομασία FYROM.   Αθήνα, 21   Αυγούστου  2009