ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ (4 ΆΡΘΡΟΥ): ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΚΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΚΟΠΙΑΝΟΥΣ

 

                                                               ΑΡΘΡΟ  4^ο

                         ΓΙΑΤΙ  ΔΕΝ  ΜΠΟΡΟΥΜΕ   ΝΑ ΕΚΧΩΡΗΣΟΥΜΕ  ΤΟ  ΟΝΟΜΑ  

                                        «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»  ΣΤΟΥΣ  ΣΚΟΠΙΑΝΟΥΣ

                      Γράφει:   Ο Ιωάννης (Ίων)  Καρακώστας  (συγγραφέας)

Η   ιστορική  οντότητα  Έθνος  λειτουργεί  διαχρονικά ως ατομική  και  συνολική  συνείδηση και  θέληση όλων  ανεξαιρέτως  των  φορέων  της  ιδέας  αυτής, που  προϋπήρξαν  και  που  αποτελούν ιστορική συνέχεια  και  συνισταμένη  μιας  πολιτικής  και  πνευματικής  παράδοσης, της  οποίας  η  διάρκειά της  ταυτίζεται  με  τη  διάρκεια  του «Έθνους» . Το  «Έθνος», σαν  τέτοια  οντότητα υπόκειται  μόνο στο  δίκαιο που  πηγάζει από  την  ιστορία και  όχι  από την  έννομη  θέληση  της  εκάστοτε  εξουσίας.  Το  Ελληνικό  Έθνος, ως  πολιτισμική  οντότητα  και  παράδοση, που  ενδυναμώθηκε  και  ατσαλώθηκε  με  το ιστορικό  του   γίγνεσθαι  μέσα  στο  συγκεκριμένο  χώρο  από  την Αθηναϊκή πολιτεία, την  κλασική Ελλάδα  με  τις  πόλεις – κράτη  και  τις  Συμπολιτείες μέχρι  το  Βασίλειο  του Φιλίππου  και  του Μεγάλου  Αλεξάνδρου έως  τη  σημερινή  Ελλάδα, που πέρασε  μέσα  από  πολλές  και  μακροχρόνιες  κατοχές, δεν  υποτάσσεται  εξουσιαστικά μέσα  σ’ ένα  ανιστόρητο  και  αυθαίρετο νομικό  πλαίσιο, το  οποίο  διαρρηγνύει  τη  συνοχή μιας  ιστορικής  και  μακραίωνης  πολιτισμικής  πραγματικότητας.

Ενόψει  αυτής  της  ιστορικής  αλήθειας, καμιά  διεθνής  συμφωνία  ή  συνθήκη δεν  μπορεί να ισχύει και καμία  εφήμερη  εξουσία  δεν  μπορεί  να  ενδίδει  σε  αυθαίρετες και ανιστόρητες  θελήσεις  για  την εκχώρηση του ονόματος, που  είναι  προσδιοριστικός όρος   ενός  κομματιού  εδάφους  και  που  είναι  αναπόσπαστο  τμήμα  της  Ελλάδας, όπως  είναι  η Μακεδονία, η  οποία  από  αρχαιοτάτων χρόνων  είναι Ελλάδα, όπως διακηρύσσει από το 67  π.Χ.   και   ο ιστορικός  Στράβων:  «Έστι  γάρ   Ελλάς  και  η Μακεδονία». Διότι  ο  Ελληνισμός  επιβίωσε  και   γιγαντώθηκε  αβίαστα  με  το  ιστορικό  του  γίγνεσθαι  και  δεν  θεμελιώθηκε  σε  προσωρινά  σχήματα  αυθαίρετων  αποφάσεων  και  συμφωνιών. Γι’ αυτό και  όπου    από τον  Ελληνισμό  έχουν  αποκοπεί  εδάφη  του, όπως  η  Β.  Ήπειρος,  τα παράλια Μ. Ασίας, η  Κύπρος, η  Β. Μακεδονία, με  διεθνείς συμφωνίες  ή  συνθήκες ή με  βίαιες πολεμικές  ενέργειες, αυτά  τα  εδάφη  ανήκουν στο  ιστορικό  φαινόμενο  που  λέγεται   Ελληνικό Έθνος, δεδομένου  ότι  οι  συμφωνίες αυτές, ως  προϊόντα  της  έννομης  θέλησης  μιας  συγκεκριμένης  ιστορικής  στιγμής,  δεν   έχουν  ισχύ.  Η  ιστορική, πολιτισμική  έννοια  του «Έθνους, ως  διαχρονική, αποτελεί τον  υπέρτατο Καταστατικό, Χάρτη της  συνείδησης  και  της  θέλησης  του ιστορικά βιούντος  υποκειμένου  που  ενσωματώνεται  σε  αυτή  την  έννοια  και  ως  εκ τούτου, νόμοι, θεσμοί, διεθνείς συμφωνίες κ.λ π, σαν   προϊόντα  της  έννομης   θέλησης  μιας  ιστορικής  στιγμής, δεν  ισχύουν σε  ότι  αφορά  την  οντότητα Έθνος.   

Αυτές  τις  αλήθειες, δυστυχώς,  δεν  τις  έχουν  υπόψη τους, ούτε  οι πολιτικοί, ούτε  οι διπλωμάτες,  ούτε  οι  στρατιωτικοί,  αλλά  ούτε ακόμα  και  οι  πιο  πολλοί   άνθρωποι  της  διανόησης   και  γι’  αυτό  παίρνονται  αποφάσεις  για  τα Έθνη  και  τους  λαούς, που  δεν  σέβονται  αυτή   την  ιστορική   πραγματικότητα  για  την  ιδέα  των Εθνών, που οι  λαοί  τους   τα δημιούργησαν  και τα  απόκτησαν, ύστερα  από  μακρά  και  ομοιόμορφη   άσκηση   δικαιώματος  με   συνείδηση    εθνικού  δικαίου.  Σε  κρίσιμη  καμπή,  αυτή τη  στιγμή,  βρίσκεται  το  λεγόμενο  «Μακεδονικό» ζήτημα, διότι, τόσο  η  διεθνής κοινότητα, όσο  και  η ανιστόρητη  πολιτική  της  σημερινής  Ελλάδας, θέλουν  να  αγνοήσουν  μια  ιστορική  πραγματικότητα   και να  καταστρατηγήσουν  τα  απαράγραπτα  Εθνικά Δικαιώματα  του  Ελληνικού  Έθνους.  Συγκεκριμένα,   εκτιμάται  ότι  το «Μακεδονικό»  ζήτημα είναι  θέμα  υψίστης  εθνικής σημασίας για το Ελληνικό  Λαό, το  Έθνος  και  τον   απανταχού  Ελληνισμό  και  θεωρούμε  ότι  η  αναγνώριση του  κράτους των Σκοπίων ως «Δημοκρατία  της  Μακεδονίας», θα  έχει άμεσες,  μεσοπρόθεσμες  και μακροπρόθεσμες  συνέπειες  για τη  Χώρα   και  το  λαό  μας, όπως αυτές  είναι  οι  ακόλουθες, ήτοι:

α)  Η   animus (= πνευματική)    εκχώρηση  σήμερα του τίτλου  κυριότητας, που  αντιστοιχεί σε τμήμα Ελληνικού εδάφους  με το  γεωγραφικό  προσδιορισμό   Μακεδονία,  σε  άλλη  Χώρα, που  αυτό  στο διεθνές  δίκαιο  λέγεται    De   jure   εκχώρηση, αφού  γίνεται  με διεθνή  συμφωνία  και  που  αυτόματα  δημιουργεί  στους  Σκοπιανούς  το  δικαίωμα  να  εγείρουν  στο μέλλον  αξίωση  και  για  την   corpore  (σώματι)  παράδοση  της  εδαφικής  έκτασης  που  αντιστοιχεί    στο  όνομα «Μακεδονία».

β)  Η  δημιουργία  εθνολογικής  σύγχυσης  ανάμεσα  στους  Σκοπιανούς  Μακεδόνες  και  στους  Έλληνες  Μακεδόνες  με  άμεσες  πρακτικές  συνέπειες  στις  οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές  και  άλλες  συναλλαγές  και  σχέσεις, τόσο  μεταξύ  των  δύο  χωρών, όσο  και  στις  διεθνείς  με  τις άλλες  χώρες  σχέσεις.

γ) Η δημιουργία  Σλαυομακεδονικού Έθνους  και  γλωσσικού  ιδιώματος με  πλαστογράφηση  της  ελληνικής  ιστορίας  και  γλώσσας.

δ)   Η  δημιουργία σταδιακά  προϋποθέσεων  διεύρυνσης  της  κρατικής  οντότητας  των Σκοπίων  σε  βάρος  της  Ελληνικής  Μακεδονίας και  Θράκης,  με  δυνατότητες στο  μέλλον   να  πεισθεί  η  διεθνής  κοινότητα  για  την  αλλαγή  του  συνοριακού  status  quo  στην  ευρύτερη  περιοχή  των Βαλκανίων.

ε)  Η  σε  απώτερο χρόνο  corpore (=σώματι)  απόκτηση από τους Σκοπιανούς  της  Ελληνικής Μακεδονίας,  που αυτό  σημαίνει,  ύστερα  από  την    De  jure   εκχώρηση  και   De  facto  παράδοση, με  διεθνείς πιέσεις  και  δημιουργία ανάλογων  συνθηκών.

στ) Τέλος,  τις   λαθεμένες  πολιτικές  που  εφαρμόστηκαν  διαχρονικά  για  το  θέμα  αυτό,   θα  τις   πληρώσουν  ακριβά  οι  επόμενες  από  μας  γενιές,  οι  οποίες    θα  κληθούν  οπωσδήποτε  να  αντιμετωπίσουν, με  εμπόλεμες  συρράξεις,  την  επεκτατική  πολιτική  των   Σκοπιανών,  που  θα  υποκινούνται  από τις  δυνάμεις  εκείνες, που  έχουν  συμφέροντα  να ανακινούν επεκτατικές  βλέψεις  σε  βάρος  της  Ελληνικής  Μακεδονίας  και  της  Θράκης.

Πρέπει ιδιαίτερα να τονιστεί  ότι, όταν,  με  τη  Συνθήκη του Βουκουρεστίου  (10 – 8- 1913)    καθορίστηκαν  τα σύνορα  των  Βαλκανικών  κρατών  στο χώρο της Μακεδονίας, που  η Ελλάδα  πήρε  το 51,57% της  έκτασης, η Σερβία  το  38.32%  και η Βουλγαρία  το 10,11%,  οι  κάτοικοι  της   αποσπασθείσας  έκτασης  από το  εθνικό  μας  κορμό,  ήταν  στην  πλειοψηφία  τους  Έλληνομακεδόνες, δηλαδή   Έλληνες. Οι  Ελληνομακεδόνες  διακαώς επιθυμούσαν   η Βόρεια  Μακεδονία  να  συγχωνευθεί  με τη  λοιπή  Ελλάδα, ώστε να  αποκτήσουν  την  εθνική  τους (Ελληνική)  ταυτότητα. Δυστυχώς, όμως, η Ελληνική  πολιτεία  ουδέποτε έκτοτε  ενδιαφέρθηκε  για  τους  Έλληνες,  αδελφούς της,  Μακεδόνες, που  με  τη  διανομή  έμειναν  εκτός  εθνικού  κορμού. Στη  συνέχεια,  με  τις μετακινήσεις  των  πληθυσμών,  μπήκαν  ανάμεσα  στο  ελληνικό  στοιχείο  και  ξένα  σλαβικά  στοιχεία  και  παράλληλα  με  την  πολιτική του πανσλαβισμού,   που  άρχισε  από την  εποχή  των τσάρων  με  το Μεγάλο Πέτρο της Ρωσίας  και  συνεχίστηκε  με  την κομμουνιστική  ΕΣΣΔ, που  χρησιμοποίησε  για  την  επιτυχία των  σκοπών  της, για  διέξοδό της  στο Αιγαίο,  τη  Βουλγαρία  και  τη Σερβία, το «Μακεδονικό»  μεταβλήθηκε  από εθνικό  θέμα  σε διεθνές   πρόβλημα,  διότι  με  το  μοίρασμα  της  Μακεδονίας  βιάστηκε  από τις  μεγάλες  δυνάμεις  το  Ελληνικό   Εθνικό   Δίκαιο , ήτοι  η  ιστορική  συνείδηση  και  η  θέληση  του ιστορικά βιούντος υποκειμένου, που  ήταν  ενσωματωμένο  στο  χώρο της Μακεδονίας.

Σημείωση:  Το έθνος, ως ιστορική έννοια και πολιτιστική οντότητα, που εκφράζει τη θέληση και  συνείδηση του βιούντος υποκειμένου, δεν πρέπει να απαξιώνεται, αλλά να βιώνεται και να μεγαλώνει με το πανανθρώπινο αίτημα για ένα Μεγάλο, Ενιαίο Έθνος, που να ενώνει όλα τα έθνη – κράτη σε μια παγκόσμια ειρηνική και δίκαιη κοινωνία, με  συνεννόηση, αμοιβαία κατανόηση, αλληλεγγύη, ανοχή και σεβασμό στην ιδιαιτερότητα των άλλων.